Os gañadores foron:
Nerea Vázquez
Pérez, de 4º da ESO
Rocío González
Vidal, de 2º da ESO
Manuel Serto
Diz, de 3º da ESO
Todos eles
recibiron como premio un libro e a gravación
radiofónica do seu relato.
A continuación tedes os relatos gañadores:
Os tres gañadores:
A continuación tedes os relatos gañadores:
Os irmáns da posguerra, Nerea Vázquez Pérez
Dirixiuse
ao armario, abriu a porta e buscou a roupa que
necesitaba. Había abundancia de camisas e pantalóns, pero nin unha soia
chaqueta.
Sen preocuparlle moito a ausencia de chaquetas, dirixiuse ao
cuarto do seu irmán e colleu a primeira cazadora que atopou. Quedáballe algo
grande, pero taparíalle mellor o frío invernal que caracterizaba aquel mes de
xaneiro tan distinto doutros anos.
Antes de sair da casa que a vira crecer, reparou nunha
fotografía que se atopaba na entrada. Mirouna uns segundos, recordou o día no
que foi sacada. Aquel día de verán que pasara co seu irmán antes de que voltara
para a universidade. A última vez que o vira.
Manuel colleu a fotografía con cariño e sacouna do seu marco
para metela na súa mochila. O marco era un peso innecesario.
Abandonou o seu fogar sen saber a onde ir. Xa nada importaba.
Toda a súa familia estaba morta. Eran tempos difíciles para alguén coma el. A
súa nai era directora no centro no que o seu pai era profesor. Fusiláronos aos
dous por opoñerse ás leis de Franco. A súa tía, tamén profesora, ocupouse de
coidala tras a morte dos seus pais. Ela tamén ía en contra das leis
franquistas, e mantívose un pouco ao marxe para poder seguir coidando do
pequeno Manuel, porque xa sabía ben o que lles pasara á súa irmá e ao seu
cuñado.
En canto ao seu irmán, foille imposible saír do país para
voltar á universidade de Francia na que estudaba. Non tiña permiso do seu
párroco debido a que a súa familia prefería ir a protestas anti-franquistas que
á igrexa. Nin tiña permiso do Estado, eles estaban informados do “simpáticos”
que eran os seus pais. Pero unha vez estivo na fronteira xa non puido volver
atrás. As tropas franquistas apresárono e levárono para algún cárcere de
Navarra.
E por último a tía. Ela foi a última que lle arrebataron.
Agora só queda Manuel para transmitir o apelido, ainda que seguramente era o
que menos lle importaba aos seus pais.
A tía foi asesinada polas tropas franquistas na plaza do
municipio. Viñeron a buscala á súa casa e levárona presa. Manuel presenciou a
morte. Veuna cos seus propios ollos. Chorou. Agarrou o peito, pensou que a dor
llo ía estoupar. E alí mesmo xurou para el que nunca se rendiría.
Hoxe, media hora despois da morte da súa tía e da fuxida da
súa casa, viaxa nun coche hacía a fronteira francesa. Con el vai o noivo da súa
tía. Amábanse en segredo e eso mismo permiteulle seguir con vida ata agora.
Non se din nada. Ambos os dous están doídos pola perda. E
saben que lles espera o mesmo se non cambian de ideoloxía. Manuel non está moi
metido no mundo comunista, pero si o seu acompañante, que xa sufriu torturado e
viveu uns anos no cácere. Antonio sabe o que lle fan á xente coma el e ainda
así non cedeu á depuración; por qué ía a facelo Manuel?
Pasaron varias horas ata que Antonio e Manuel chegaron a
Navarra. Tiveron que cambiar as súas documentacións varias veces para non ser
descubertos. Manuel estaba emparentado co bando comunista e Antonio era unha
cara conocida dos rebeldes buscado polas autoridades. Manuel estaría mellor sin
el, sin que o relacionaran cun rebelde. Pero sin el non sabería a onde ir nin
qué facer. Agora dirixíanse a Francia coa esperanza de atoparse cun vello amigo
de Antonio. Sabían que sería difícil cruzar a fronteira. Pepe esperábaos ao
outro lado.
Entón Manuel douse conta de que o seu irmán, que pensaba que
estaba felizmente estudando na universidade, non sería capaz de cruzar.
- A única maneira de cruzar é por infiltramento de franceses
comunistas. Raúl nunca se relacionaría con eles.- Replícalle a Antonio.
- Seguro que teu irmán cruzou. Leva dous anos relacionándose
con eses que chamas rebeldes.
- Non, a el non lle gustaba a compañía rebelde. Non lle
interesa a política.
- A ninguén lle gusta a política, Manuel.
- Síntoo. Aquí separámonos. Non penso cruzar. Vou a buscar a
meu irmán polas aldeas próximas. Non pode andar moi lonxe.
Antonio pon un aceno de deseperación na cara, aínda que non
lle importe demasiado o que faga Manuel, no fondo quere protexelo porque é
sobriño da súa difunta noiva. E era como un fillo para ela.
De todos modos, cada un sigue o seu camiño. É a última vez
que se ven. Manuel queda co coche, Antonio non o pode pasar pola fronteira.
Busca por todas as aldeas, todas as cidades, todos os
recunchos de Navarra. Ata que se decata, xusto antes de seguir buscando noutra
comunidade autónoma, de a onde levan aos que intentan pasar a fronteira. Todo
aquel tempo evitando cruzar e era aí onde tiña que buscar.
Primeiro vai polas boas e pregunta nos cárceres cercanos por
Raúl. Pronto se da conta de que non sirve de nada. Tras unha semana de
reflexión, decide facelo. Decide intentar cruzar a fronteira coa esperanza de
que o leven ao mesmo cárcere ca o seu irmán. É o único modo de saber se está aí.
O seu plan ten éxito. Leva máis golpes dos esperados, pero
consigue o que quería. Xa está no cárcere. Agora solo ten que buscar a Raúl.
“Non pode ser tan difícil”, pensa Manuel. Pero as instalacións son grandes e
pasan uns días ata que o atopa. Encóntrao delgado e con mal aspecto, como se
non durmira durante días. O encontro é tan emotivo que Manuel chora, e Raúl
quixera facelo, pero non ten enerxía suficiente para chorar.
Os anos transcurren e finalmente son liberados. Primeiro Raúl
e despois Manuel. Un espera ao outro. Tan pronto son libres os dous, non pensan
en voltar a Galicia. Non pensan en ir a ningures, só en permanecer xuntos e
calados. Esperar a que a tormenta se calme e entón, vivir felices olvidando o
pasado.
_____________________________________
Balto, un heroe que fixo historia, Rocío González Vidal
Dirixiuse ao armario, abriu a porta e buscou a roupa que necesitaba. Había abundancia de camisas e pantalóns, pero nin unha soa chaqueta. Entón escoitou unha voz que o estaba a chamar:
-Marcos, ven aquí!-, dicíalle aquela voz descoñecida dende fóra da casa. Marcos abriu a porta, pero non viu a ninguén. Pero entón, un home saltou enriba del de forma que non se podía mover. O home loitou contra Marcos até deixalo inconsciente. Despois, abriu a porta de teletransporte e desapareceu de alí. Por sorte, un can-lobo chamado Balto viuno todo e logrou pasar pola porta xusto antes de que se cerrara.
Cando Marcos espertou, tiña atadas as mans e os pés. Marcos viu a Balto e asustouse moito, pero Balto díxolle:
-Tranquilo, non te asustes. Non son un lobo, senón un can-lobo. Chámome Balto e estou aquí para axudarte. E ti, como te chamas?
-Ma... Marcos... Chámome Marcos.
-Moi ben! Marcos é un nome moi bonito.
Marcos sorriu. Tal vez Balto dicía a verdade.
Balto conseguiu desatar a Marcos, pero non tivo tempo de escapar pois o home viunos.
-Corre!- díxolle Balto a Marcos.
-Pero que pasará contigo?- preguntoulle Marcos. -Non quero que che pase nada!
-Non te preocupes por min, ti corre!
Marcos obedeceu aínda que estaba preocupado polo seu novo amigo.
O home ía dispararlle a Balto, pero este esquivou o impacto. Entón Balto saltou sobre o home xusto cando este apertou o gatillo. A bala rebotou e foille dar ao home, que morreu.
Marcos alegrouse moito cando viu a Balto saír de alí dunha soa peza. Pero non só estaba el, tamén estaban Milú, Seitz, Tintín, Hernández e Fernández, Nemo, Ariel, Fioundet, Aladín, Simba, Jazmín, Mufasa, Sebastián, o cangrexo (escapando do Chef, coma sempre), e moitos máis dos que non recordo os seus nomes.
Hai que ver que rápido se fixo así de famoso Balto!!!
-Marcos, ven aquí!-, dicíalle aquela voz descoñecida dende fóra da casa. Marcos abriu a porta, pero non viu a ninguén. Pero entón, un home saltou enriba del de forma que non se podía mover. O home loitou contra Marcos até deixalo inconsciente. Despois, abriu a porta de teletransporte e desapareceu de alí. Por sorte, un can-lobo chamado Balto viuno todo e logrou pasar pola porta xusto antes de que se cerrara.
Cando Marcos espertou, tiña atadas as mans e os pés. Marcos viu a Balto e asustouse moito, pero Balto díxolle:
-Tranquilo, non te asustes. Non son un lobo, senón un can-lobo. Chámome Balto e estou aquí para axudarte. E ti, como te chamas?
-Ma... Marcos... Chámome Marcos.
-Moi ben! Marcos é un nome moi bonito.
Marcos sorriu. Tal vez Balto dicía a verdade.
Balto conseguiu desatar a Marcos, pero non tivo tempo de escapar pois o home viunos.
-Corre!- díxolle Balto a Marcos.
-Pero que pasará contigo?- preguntoulle Marcos. -Non quero que che pase nada!
-Non te preocupes por min, ti corre!
Marcos obedeceu aínda que estaba preocupado polo seu novo amigo.
O home ía dispararlle a Balto, pero este esquivou o impacto. Entón Balto saltou sobre o home xusto cando este apertou o gatillo. A bala rebotou e foille dar ao home, que morreu.
Marcos alegrouse moito cando viu a Balto saír de alí dunha soa peza. Pero non só estaba el, tamén estaban Milú, Seitz, Tintín, Hernández e Fernández, Nemo, Ariel, Fioundet, Aladín, Simba, Jazmín, Mufasa, Sebastián, o cangrexo (escapando do Chef, coma sempre), e moitos máis dos que non recordo os seus nomes.
Hai que ver que rápido se fixo así de famoso Balto!!!
_____________________________________
Recordos incoloros, Manuel Serto Diz
Dirixiuse ao armario, abriu a porta e buscou a roupa que necesitaba. Había abundancia de camisas e pantalóns, pero nin una soa chaqueta. Unicamente unha camisa de manga corta e uns pantalóns vaqueiros, una mala combinación para un día de verán que semellaba do máis frío dos invernos. Finalmente decatouse de que encima da cama tiña unha chaqueta, colleuna. Mirou o reloxo, as 11:20.
Saíu da casa a toda présa, pasou polos lugares polos que tódolos días pasaba para chegar até o descampado no que frecuentaba xogar cos seus amigos, pero desta vez o destino era outro ben distinto. Nese momento lembrou algúns dos momentos que pasara xunto aos seus amigos e amigas nese descampado. Recordos que, aínda que en todos aparecía o seu mellor amigo, Íker Alegre, sentíaos fríos e áridos, incoloros.
Parouse na parada de bus que había 200 metros máis aló do descampado, os recordos seguían chovendo pola súa mente; mirou o reloxo de novo: as 11:35, ás 11:40 pasaba o autobús.
Eses recordos, aínda que el non o sabía, eran unha premonición de algo que a Luís Miguel lle cambiaría a súa forma de ver a vida para sempre. Subiu ao autobús; 15 minutos despois baixou.
Xusto en fronte del atopábase un impoñente campo de fútbol, pero non, hoxe non tocaba entrar alí. Andou ata o final da rúa e torceu á esquerda, uns pasos máis adiante atopábase o que el buscaba. Decidiu pasar á outra beirarrúa, pero como non había paso de peóns, cruzou a estrada cando non pasaban coches. Atopouse na entrada do edificio, na entrada ao fin do neno Luismi, na entrada ao inicio do adulto Luís Miguel Pérez Torres.
Cando entrou o reloxo que estaba pendurado da parede marcaba as 12 en punto, 2 horas antes seu amigo Íker levara un golpe tras unha caída pola esqueira, contáranlle que non fora moi grave pero que o tiveran que operar porque mancara un pé, mentíranlle.
Sentou na sala a esperar.
Mirou o reloxo, as 12:10; decidiu preguntar en recepción polo seu amigo. Só lle contaron que estaba sendo operado de urxencia no quirófano 14. Comezou a vagar polo corredor, quizais tratando de encontrar algo que lle quitase ese sentimento de amargura que non acaba de comprender, pero que non se borraba dos seus pensamentos.
Pouco tivo que esperar. 12:20; saen varios médicos do quirófano 14, xa non se podía facer nada.
